«بهروز احمدی» رفت.

«ممتاز و بی‌پیرایه»

 از این پس، او را با دیدنِ ساخته‌هایش در خیابان‌های شهر به یاد خواهیم‌آورد.

بهروز احمدی هم رفت. ولی حیف شد. او برای صنف معمار و شهرسازِ این مملکت نعمتی بود. در کنارِ کار حرفه‌ای خویش، که حاصلِ بسیار زیبا و غنی هم داشت، به مسئولیت‌های اجتماعی‌اش نیز می‌پرداخت. در تشکل‌های صنفی و حرفه‌ای فعال بود و نیرو و انرژی می‌گذاشت.

چه روزگارِ غداری است. نیکان را زودتر از دیگران می‌برد. چندی پیش کنارش نشستیم و بحثِ «رسیدن از کاربری به فرم» را کاویدیم. و چه راحت و مسلط حرف می‌زد. وقتی صحبت از ساختمان‌های عمومی شهری شد، با تاکید گفت این نوع معماری باید «ممتاز و بی‌پیرایه» باشد. او خود را تفسیر می‌کرد. او خود ممتاز بود و بی‌پیرایه. یادش بخیر. از این پس، او را با دیدنِ ساخته‌هایش در خیابان‌های شهر به یاد خواهیم‌آورد.

پیکر نازنینِ او را فردا، 16 شهریورماه، از خیابانِ کوه‌نور، مقابل دفتر معماری مهندس احمدی (شارستان)، بدرقه می‌کنیم، تسلی‌بخش غم‌های خانواده و دوستانش می‌شویم تا خود نیز آرام بگیریم.