افزودن دیدگاه جدید

گروهی از جهان پیش از کرونا و پس از کرونا می گویند.گروهی هم با اشاره به 80 میلیون نفرکشته شدگان جنگ جهانی دوم یا 50 هزار نفرکشته یک شهرستان در زلزله بم، ظرفیت‌های جامعه بشری برای مقابله با بحران ها را یادآور می شوند. بعضی بر  انتقام طبیعت از شرایط اقتصاد غالب جهان و دخالت های روزافزون در شرایط محیط زیست جهان تاکید دارند و از بروز بحران شدید اقتصادی و بیکاری ورکود پسا کرونا در سطح بحران سال های دهه 1930هشدار می دهند.
گروهی در مورد شعارهای «در خانه میمانیم» یا «ما با هم هستیم» معتقدند مای کلی وجود ندارد و میلیون‌ها انسان روزمزد یا دارای مشاغل بی ثبات  درجهان که مجبور به ادامه کار در هرشرایطی بدون حمایت جامعه هستند چگونه می‌توانند در خانه بمانند و از خدمات بهداشتی از پیشگیری تا درمان استفاده کرده و با کسانی یکی شوند که به راحتی می توانند تا یک سال آینده در خانه نشسته و از قرنطینه تصاویری رمانتیک به شبکه های اجتماعی مخابره کنند.
اینجا باید یادی کرد از شیخ احمد جام:
غره مشوکه مرکب مردان مرد را                                     در سنگلاخ بادیه پی ها بریده اند
نومید هم مباش که رندان باده نوش                                ناگه به یک ترانه به منزل رسیداند.
بحران کرونا تبعات اجتماعی،اقتصادی، فرهنگی،روانشناسی، وحتی فلسفی بسیار دارد و خواهد داشت.
هر چند این موضوع از مباحث بین رشته ای است اما برای بحث در آن جمع نیز نیاز است تا آرای معماران به رشته نظم در آید. پس بحث ما در اینجا محدود به حوزه معماری است که نیازمند تفکر و بازخوانی و یافتن راهبردهای تازه است. رشته های دیگر را نیز دغدغه مندان آن حوزه‌ها به بازخوانی خواهند پرداخت. هرچند گفته‌اند برای تحلیل هر موضوعی باید کمی از آن فاصله گرفت تا غبار بنشیند و میدان در دید آید ولی در آن زمان نیز این مباحث در غالب پیش نیاز عمل خواهند کرد.
در حوزه معماری یک بخش بررسی  مربوط به بازخوانی افق های گذشته ما در مواجهه با انسان و طبیعت  است و بخش دیگر چه باید کردهایی حاصل از ناترازی آن افق ها با عینیت انسان و طبیعت و جامعه امروز است.
 خانه نشینی اجباری معماران، زمانی فارغ از روزمرگی و اشتغالات معمول را فراهم کرده است که خود توفیقی اجباری است برای اندیشه به این پرسش که مأمن تازه انسان ها در جهان جدید چگونه می تواند باشد؟ مامنی برای کار و زندگی همزمان، مراقبت از خود و دیگران.
حالا که با حذف فضاهایی میانه زندگی خصوصی و زندگی حرفه ای مانند کافه ها و رستوران ها و تفرجگاه ها ، مرز میان درون و بیرون به شکل ملموسی مشخص شده، فضاهای با هم بودن در چه اشکال تازه ای سربرخواهند آورد؟  
-آیا بر اساس تجربه زیست در قرنطینه بحران کرونا، معماری ما نیازی به بازخوانی دارد؟
-حق آسایش انسانی در معماری فردای همراه با بحران های طبیعی و انسانی را چگونه می توان تامین کرد؟
-معماری پایدار پس از گذراندن تجربه کرونا چگونه ظهور خواهد کرد؟
-آیا با توجه به شرایط بحران اقتصادی پیش رو،ما به معماری ساده تری نیازمند نیستیم ؟
-چگونه می توان در شرایط بحران اقتصادی پیش رو برای حدود 20 میلیون نفر که در سرپناه نامناسب زندگی می کنند چاره ای اندیشید؟
_دید و نور و گیاه در معماری پس از تجربه قرنطینه کرونا چگونه تعریف خواهند شد؟
-آیا معماری می تواند با ایجاد آرامش فضایی یا تعاریف جدید از تفکیک روانی یا فضایی برای ساکنان از افسردگی و خشونت های خانوادگی بکاهد؟
_ساختارهای مهندسی در معماری چگونه می توانند خود را برای شرایط قرنطینه و بحران های اقتصادی فعلی و پیش رو آماده سازند؟
شما چه فکر میکنید؟
در شرایطی که سهم زیادی از زندگی به فضای مجازی منتقل شده است، سایت ها و رسانه های معماری چه نقش های تازه ای را برعهده می گیرند؟ و معماران چگونه می توانند از این امکان ها استفاده کنند؟
لطفا نظرات خور را به این آدرس ارسال نمایید:mmemarnet@yahoo.com