به مناسبت اولین سالگرد زنده یاد حسن متقی
مهندس متقی را نخستین بار در پروژه ساختمان اجلاس سران دیدم. ساختمانی که بعد ها حافظیه نامیده شد. نماد کالبدی نگاهی که پس از انقلاب وجنگ در پی توسعه نهاد انقلاب بود.
حافظیه در سعدآباد، سعدیه در ولنجک، مجلس در بهارستان، کتابخانه ملی و فرهنگستان در تپه های عباس آباد، نگارستان در کاخ مرمر، ساختمان رادیو در جام جم و تعدادی بناهای متعاقب آن حاصل نگاهی بود که برآیند مهندسی کشور را به کار گرفت تا ساختار کالبدی نهاد از جنگ برآمده را سروسامانی دهد. مجموعه ای از بناهای عمومی که در مقیاسی کلان معیار های طراحی، تدارک و ساخت را پس از انقلاب تغییر داد.
مهندس حسن متقی(1323-1399) انسانی شریف، معماری خوش ذوق، معمارداخلی چیره دست واستاد دانشکده های الزهرا،آزاد اسلامی و علم وصنعت و مدیرعامل مهندسان مشاور معمار داخلی
حسن متقی وهمکاران در 30 مهر 1399 در اثر بیماری کرونا از میان ما رفت.
او در سال های 1346 و1349 کارشناسی وکارشناسی ارشد خود را دردانشکده هنر های تزئینی در رشته معماری داخلی گذراند. در دوران دانشجویی وپس از آن در دفاتر مهندس فریدون کسرایی،مهندس اکملی مشغول بود تا اولین شرکت مهندسان مشاور با گرید معماری داخلی بنام پیلاس را با شجاع جزایری، پازوکی، میر بها، و روحانی ثبت ومعماری داخلی بسیاری از خوابگاه های دانشجویی راطراحی کردند.
پس از انقلاب مهندسان مشاور معماری داخلی حسن متقی وهمکاران را تاسیس وبناهای زیادی با ایده های اوجانی تازه گرفتند.
پس از سپری شدن حدود نیم قرن از درگذشت گابریل گورکیان، کتاب حاضر همچنان تنها منبعی است که با نگاه منتقدانۀ یک تاریخ‌پژوه هنر خانم «الیزابت ویتو»ی فرانسوی، مشخصاً به زندگی این معمار و آثار و طرح‌های او می‌پردازد.
با توجه به پراکندگی حضور حرفه‌ای گورکیان در چهار قارۀ دنیا (آسیا، اروپا، آفریقا، آمریکا)، نگارندۀ کتاب در مقام یک پژوهشگر تلاش کرده است حتی‌المقدور اسناد موجود از آثار معمار را بیابد و گفتنی‌های افراد مرتبط را بشنود، حتی اگر مثل آنچه در ایران بر او گذشته، دستیابی به اسناد معتبر ناممکن بوده باشد. اهمیت کتاب نه فقط از اینروست، بلکه ضمن مرور سرگذشت این معمار مدرنیست، خواننده با فضای هنری حاکم بر زمانه و افراد زیادی از معماران و هنرمندان کنشگر اروپا در نخستین سالهای آغاز مدرنیسم آشنا می‌شود.
تقریبا سه ماه پیش بود که در دفتر معمارنت تصمیم گرفتیم با کمک جمعی از دوستان دانشجوی مطالعات معماری فیلمی دربارۀ آثار و اندیشه هایش بسازیم و جستجو در نوشته ها و آثارش را آغاز کردیم. صارمی از معدود معمارانی بود که علاوه بر طراحی، نوشت و از اندیشه ها و آثار و زندگی اش گفت. هر چه در آثار نوشتاری اش جستجو می کردیم، صداقت در گفتار، پرهیز از ادعاهای گزاف، شوخی و طبع روان در بیان و زبانش را می دیدیم. نوشتن مداوم و صداقت در برخورد با خویشتن به او روحیه ای انتقادی داده بود که این روحیه را بیش از آثار دیگران در برابر آثار خود به کار می گرفت. از انتقاد به خود و گفتن ایراد آثارش ابایی نداشت. از اینکه بگوید نوآوری اش در طراحی سقف خانۀ شمال باعث شده بود بنا از لحاظ کارکردی درست کار نکند نمی ترسید و از اینکه مقاله های قدیمی خود را «آلوده به تعصب» بداند پرهیز نداشت.
صارمی دلباختۀ معماری گذشته بود و همواره در حال کروکی کشیدن از آثار این معماری بود و حتی کارهایی مانند فیلمبرداری از این آثار را تجربه کرده بود. اما معتقد بود استفاده از معماری گذشته در معماری امروز قاعده و قانون ندارد و سازندۀ معماری مدرن امروز بود. از آن جهت شاید بتوان او را تماشاگر گذشتۀ زیبا و سازندۀ امروز مدرن دانست. انتخاب و آزادی جهان مدرن برای صارمی بالاترین دستاوردهای انسان جدید بود که حاضر نبود آنها را با زیبایی های جهان گذشته عوض کند هرچند که خود واقف بود که این دستاوردها ذهن و جهان انسان امروز را آشفته کرده است.
عصر روز چهارشنبه 17 آذرماه 1395، پرونده معرفی آثارِ برتر معماری معاصر ایران در برنامه «یکصد معمار، یکصد انتخاب»، تقریبا، بسته شد. این نشست بااستقبال کم نظیر مخاطبان برگزارشد و تعداد پرشماری از میهمانان و مخاطبان بصورت ایستاده و یا نشسته روی زمینِ کناردیوارهای سالن فرخی یزدیِ باغ موزه قصر ، برنامه سه ساعته را تماشا کردند.در میان نشست های «یکصد معمار،یکصد انتخاب» ، این نشست، شاید پرمخاطب ترین نشست به شمار آید. در طول سه ساعت از ساعت 16تا 19، علاوه بر معرفی پنج اثر برتر دیگر، گفتگوی اسکایپی ضبط شده با حسین امانت پخش شد ،ولی گفتگوی اسکایپی ضبط شده با شهریار ایزدی، معماری ایرانی مقیم تورنتو، به دلیل کیفیت نامطلوب صدا، از برنامه حذف شد.
تدارک برگزاری نشست دهم، به دلایلی، با فراز و نشیب هایی همراه شد. در تمام نشست های قبلی، یکی از موارد عام در نظرات مخاطبین، عدم تناسب مکان با تعداد مخاطبین و میهمانان بود. از نخستین نسشت «یکصد معمار، یکصد انتخاب» در باغ موزه قصر تا نشست نهم در موزه هنرهای دینی امام علی (ع)، مخاطبان برنامه درخواست می کردند سالن بزرگ تر و مناسب تری برای این برنامه پیدا شود. قبل از برگزاری نشست نهم، برخی از معماران علاقه مند این برنامه، موزه هنرهایمعاصر تهران را برای این برنامه پیشنهاد کردند. به نظر می آمد گفتگو هایی هم انجام شده بود.
برای مشاهده ادامه مطلب فایل زیر را دریافت نمائید ...
نظام الدین کعبی العامری معروف به نظام عامری فرزند کوچک شیخ خزعل ـ حاکم محمّره یا خرمشهر ـ در اواخر دورۀ قاجار است. او در ۱۳۰۵ شمسی یک سال پس از آنکه رضاشاه شیخ خزعل را از حاکمیت برکنار می کند، در تهران چشم می گشاید.
برای مشاهده ادامه مطلب فایل زیر را دریافت نمائید ...
